Gestippelde alver en een verrassing

Een tijd terug ving ik een paar barbelen, mooie beekforellen en een flinke kopvoorn op de Berwijn. De beek stroomt net over de grens bij Eijsden, daar stapte ik dan uit en de laatste paar kilometer ging ik te voet. Vismaat Jamie Steer heeft nog nooit een barbeel gevangen en wilde een paar weken geleden graag een poging gaan wagen. Om hem een handje te helpen heb ik hem de locatie en de methode die ik daar gebruikte doorgegeven. Hij kwam die dag terug en stuurde mij een foto van een mooie kopvoorn en een gestippelde alver. Verdorie! Die gestippelde alver is de reden waarom ik daar al vier keer eerder geweest ben! Daarom moest ik natuurlijk terug.

Vandaag was het zo ver, omdat ik deze week avonddiensten heb gehad was ik niet zo vroeg wakker. Hierdoor en samen met mijn eeuwige getwijfel vertrek ik pas rond half twaalf. Rond één uur kom ik bij de beek. Ik besluit om eerst driftend te vissen met een made. Jamie ving zijn alver met een stuk dauwpier, maar een kleine vis belaag ik liever met klein aas. Na een aantal worpen zie ik af en toe een visje aan de oppervlakte happen. Zouden ze dat zijn? Ik gooi op die plek een paar keer in. Ze pakken de made wel, maar tuffen deze net zo vlug weer uit. Na ongeveer tien worpen besluit ik om mijn dobber wat langer mee te laten voeren door de stroming, onder een struik door. Als mijn pennetje te ver weg drijft, trek hem een paar meter naar me toe en laat ik hem weer afdrijven. Bij de derde keer naar me toe te halen krijg ik een zachte aanbeet. Ik haal mijn draad binnen en zie de gestippelde alver waar ik op hoopte! Yes! Hoe kan ik deze vis over het hoofd gezien hebben? Ze zaten hier waarschijnlijk altijd al! Ik til hem uit het water en probeer een goede foto te maken, maar door de grauwe lucht en de schaduw valt dit nogal tegen. Het duurt een beetje te lang naar mijn zin, daarom giet ik wat water uit een flesje over het visje zodat hij niet dood gaat. Na een paar minuten klungelen heb ik dan toch een redelijke foto, niet helemaal scherp, maar toch. Vissoort nummer 86 is binnen!

Gestippelde alver - jammer van de foto

Na mijn vangst vis ik nog even zo verder, hopend dat ik er nog eentje vang voor een betere foto. Na ongeveer een half uurtje met het pennetje te gooien en te slepen geef ik het op. Ik wil nog wel een andere mooie vis vangen, of een barbeel, om Jamie mee te kunnen plagen. Deze keer kies ik voor een schuifloodje van 28 gram, maar laat mijn pen zitten. Op deze manier kan de draad slapper staan waardoor de vis minder snel weerstand voelt. Ik gebruik ongeveer 80cm onderlijn, omdat de stroming de lijn al voor een groot deel strak trekt. Zo zou de vis iets meer tijd moeten hebben om het aas te pakken. Als aas gebruik ik een halve dauwworm. Ik gooi in en ga rustig onder een boom zitten wachten. Al snel krijg ik beet, een baarsje van ongeveer twintig centimeter. Wanneer ik weer op dezelfde plek gooi krijg ik meteen weer beet, weer een baarsje.. Hier kom ik niet voor! De volgende worp is een paar meter dichterbij, in de hardere stroming. Wanneer ik een broodje zit te eten krijg ik beet, hardere tikken als van de baarsjes, dus dat is alvast goed! Ik begin de vis binnen te draaien en ik merk al snel dat dit geen baars is. Forel en barbeel zijn duidelijk te herkennen in het water en dat is deze vis allebei niet! Hij komt dichterbij, ik zie dat hij lang, slank en zilverachtig is. Wat heb ik er nu weer aan hangen? Nog dichterbij de kant gekomen, zie ik een wel heel grote rugvin! Mijn hart begint sneller te kloppen, ik voel me net weer dat kleine kind dat zijn eerste vis aan de haak heeft. Hier doe je het als soortenjager voor, dat gevoel wanneer je weet dat er een langverwachte soort aan de haak hangt. De vis komt boven en dan weet ik het zeker, Een vlagzalm! YES!! Op deze vis durfde ik eigenlijk al bijna niet meer te hopen in dit beekje. Alleen dan moet ik hem nog scheppen, ik heb alleen mijn pan-netje zonder de steel bij me, want de steel past niet in mijn rugzak. Na de meest stressvolle schepsessie van mijn leven, zit de vis in het net. Mijn camera is nog steeds niet helemaal oké, daarom hang ik het netje even in het water en ondertussen poets ik mijn lens schoon. Ik knip vlug een paar foto's, helaas met flits. Dankzij de flitser krijg ik van deze nieuwe soort wel een paar scherpe foto's. Wanneer ik de vlagzalm in het water leg zwemt hij niet weg. Verdorie! Ik heb hem zo goed behandeld! Ik begin de vis te reanimeren door hem op en neer te bewegen in het water. Gelukkig begint hij steeds meer tegen te stribbelen en schiet hij na een tijdje weer de diepte in. Wat een dag! Na deze vis gooi ik nog een paar keer uit, maar na drie kwartier besluit ik dat het mooi geweest is. Ik pak mijn spullen en wandel weer naar het station in Eijsden. Ongeveer anderhalf uur later ben ik weer thuis.

Vlagzalm