De fint staat al een tijdje op mijn verlanglijst. Ze zijn ieder jaar maar voor een korte periode in Nederland, maar wanneer ze er zijn, zijn er veel. Vorig jaar was het me niet gelukt om op tijd naar de nieuwe waterweg te gaan. Dit jaar begon het er ook steeds meer op te lijken dat het er niet van zou komen.
Roman Schaeken, waar ik al een keer eerder mee gevist heb in Scheveningen, wilde graag zijn eerste snoekbaars vangen. We kwamen op het idee om op het Ij te vissen, om eerst met shads te gooien en daarna te proberen om harder te vangen. Een paar dagen voordat we zouden gaan kwam ik op het idee om naar de waterweg te gaan voor fint. Dit kon wel eens de laatste kans van het jaar worden om ze nog te vangen, gelukkig vond Roman dit ook een goed idee en werd de planning veranderd.
Gisteren was het zo ver. Na een korte nacht pak ik de trein naar Maassluis. Bij het hengelhuis ontmoet ik Roman. We kopen nog wat materiaal en vanaf daar vertrekken we naar de landtong van Rozenburg. Om kwart over elf komen we aan bij de maeslantkering. Daar vissen we eerst recht langs hek. Roman vist ook met de feeder, om kans te maken op een tong. We zien hier een flinke brasem en nog wat kleine visjes waarvan we niet zeker weten welke soort het is. Tijdens het vissen hier zitten we vaak vast, daarom verkassen we al na een half uur. We lopen naar de pier van de vuurtoren, daar zie ik twee harders zwemmen. Ik gooi wat brood, maar ze hebben geen interesse. Een paar minuten later zijn ze weer weg, verder zien we hier niets. Daarom besluiten we om naar een strekdammetje te gaan waar al vier andere vissers met pilkertjes staan te gooien. Onderweg zien we weer een stel harders deze krijgen we ook niet aan het eten, dus lopen we weer verder. We vragen de andere vissers of ze het goed vinden als we er bij komen staan. Voordat we ingegooid hebben krijgt één van de mannen beet, wanneer de vis helemaal uit het water springt komt hij los. Hier zitten ze dus! Roman krijgt ook al snel beet en niet veel later heeft hij zijn fint op de kant. Na een foto gaat hij weer terug. Nu ik nog!
 |
| Fint - Roman |
Een paar minuten later krijg ik ook beet, helaas komt de vis los. Niet erg, ik vang er dadelijk toch wel één, denk ik nog. De mannen naast ons hebben er een wedstrijdje van gemaakt, de koploper heeft er al achttien gevangen. We zien bij hun de ene na de andere fint op de kant komen. Roman vangt ondertussen zijn tweede fint. Ik krijg wel vaak beet, maar meestal haak ik ze niet. Wanneer ik er wel één haak duurt het niet lang voordat hij uit het water springt en weer los komt. Ik ga stug verder met gooien en probeer van alles; andere pilkers, een dreg in plaats van een enkele haak, de hengeltop laag houden, sneller binnendraaien, maar ook langzamer drillen. Wat ik ook doe, iedere vis komt los. Soms net voor de kant, soms op 35 meter afstand. Roman heeft na ongeveer drie kwartier zijn derde binnen. Bij mij lukt het maar niet, soms krijg ik zelfs twee keer beet in één worp. Na ongeveer twee uurtjes gooien heb ik nog steeds geen fint op de kant gekregen en is het Roman ook niet meer gelukt om er nog één te vangen. De andere mannen besluiten om in te pakken, ze tellen even hoeveel iedereen er gevangen heeft en komen uit op een totaal van 82 vissen! Wanneer ze weg zijn hebben wij meer ruimte om te vissen, maar de finten blijven ontsnappen. Het water begint langzaam te stijgen en half uur daarna is het ook voor ons tijd om te vertrekken. Bij de laatste worp krijg ik net na het ingooien een keiharde aanbeet, deze lijkt te blijven hangen! Wanneer hij nog zo'n tien meter van me af is springt hij uit het water en is ook deze fint mij te slim af!
Een beetje verslagen gaan we naar huis, dat me dit niet is gelukt zeg! Misschien wel twintig vissen aan de haak gehad, maar geen gevangen. Dit heb ik nog nooit eerder mee gemaakt. In de auto bedenk ik me dat er twee opties zijn om toch een fint te vangen; of een jaar wachten, of morgen teruggaan. 'S avonds chat ik met een paar andere vissers die ze al wel gevangen hebben, volgens hun is snel binnenvissen de truc. De vis naar je toe sleuren zo dat er genoeg spanning op je draad blijft staan als hij springt. Daarna maak ik de beslissing, het wordt morgen! Niet vanaf de landtong, maar aan de andere kant van de waterweg bij Hoek van Holland. Dit omdat de laatste pond terug al om 16:41 gaat.
Zondag wordt ik wakker, rond zes uur is het laag water dus ik hoeft niet vroeg te vertrekken. Na rustig koffie te drinken en te ontbijten ga ik naar het station. Met een dubbel gevoel stap ik in de trein, zijn ze wel te vangen vanaf de andere kant? En als ze al bijten, zal het dan vandaag wel lukken? Rond kwart over drie stap ik uit bij station Hoek van Holland haven. Vanuit daar ben ik zo bij de waterweg, ik kijk rond of ik vissen zie springen. Helaas zie ik niks, ik begin richting de pier te lopen. Hier zijn niet van diezelfde strekdammetjes als aan de overkant. Daardoor is de stroming anders, het kan goed zijn dat ze daarom allemaal aan de kant van de landtong zitten. Bij het Atlantik wallmuseum liggen een stel stenen waar je met laag water op kunt gaan staan. Het zijn vier strekdammetjes waarvan de punten met elkaar verbonden zijn, Bij de laatste begin ik vanuit de hoek te gooien met het pilkertje. Ik hou goed in de gaten hoe ver ik de blokken op kan zonder natte voeten te krijgen. Al vissend ga ik steeds iets verder op de stenen staan, na ongeveer 25 minuten gooien voel ik een flinke ruk aan de andere kant van de lijn. Helaas komt hij al snel los. Zenuwachtig ga ik verder met vissen, ik ga het vandaag niet weer verknallen! Al snel komen er meer beten. Een paar keer wordt de pilker gepakt, maar haak ik de vis niet. Nu zie ik wel af en toe een fint springen. Niet veel later blijft er weer één hangen, ik draai heel snel binnen en hoewel de vis springt komt hij nu niet los! Recht voor de kant, wanneer ik hem wil scheppen, maakt hij nog een sprong waardoor hij alsnog weg komt. Argh! Ik begin langzaam een hekel aan deze beesten te krijgen! Na ongeveer een uur zonder beten wissel ik van pilker, ik kies voor een kleinere met een enkele haak. Na een paar worpen krijg ik weer een beet, deze wordt niet gehaakt, maar ze zitten er dus nog! Zo blijft het spelletje doorgaan en ik begin steeds meer te denken dat dit wel eens net zo slecht af kan lopen als gisteren. Het is ondertussen al half zes en ik heb nog steeds geen fint op de kant gehad. De beten blijven nu wel redelijk snel komen, maar steeds als ik er één haak komt hij los. Wanneer het water weer langzaam begint te stijgen ga ik terug in de hoek staan. Rond kwart over zeven wordt het minder met de aanbeten. Ik begin steeds haastiger te vissen, de laatste twintig meter draai ik zo snel binnen als ik kan. Dit doe ik omdat ik dan sneller mijn pilker weer verder weg aan kan bieden. De vijfde of zesde keer dat ik
 |
| Alsnog dan toch - Fint |
deze versnelling inzet gaat mijn hengel op eens krom! Maar een meter of vijftien uit de kant. Deze is van mij, denk ik hardop. Ik draai heel vlug binnen, nog geen halve meter voor de kant maakt hij een sprong en komt de pilker los. Door de spanning op de lijn vliegt hij toch op de kant, recht voor mijn voeten! Ik hou vlug mijn hand erop zodat hij niet terug het water in spartelt. Yes! Door gewoon koppig door te vissen heb ik dan toch mijn eerste fint gevangen! Wat een moeite zeg! Ik meet de vis en kom er achter dat hij maar liefst 42 centimeter is. Daarna gooi ik hem terug. Hoppa, vissoort 88 is binnen! Nu de druk om er een te vangen weg is vind ik het niet meer zo erg dat ze vaak los komen. Rustig vis ik verder. In ongeveer een half uur tijd krijg ik nog drie keer beet, maar ik krijg ze weer niet op de kant. Ik ga even zitten om een broodje te eten, het is ondertussen al bijna donker en ik wil zo naar huis toe gaan. Wanneer mijn broodje op is, gooi ik nog een paar keer in, omdat ik anders toch te vroeg ben voor de trein. Dan krijg ik weer een aanbeet, deze wordt wel op de goede manier gevangen. Hij heeft de pilker redelijk ver weggewerkt, waardoor ik hem met een tangetje moet onthaken. Dit duurt even en omdat ik niet wil dat hij dood gaat, besluit ik geen foto te maken. Nadat deze vis weer zwemt is het tijd om te vertrekken.
Op de terugweg bedenk ik me dat het nog nooit zo lang geduurd heeft om een vis te vangen die gewoon bijt. Een heel weekend pilkers verzuipen voor twee finten.. De moeite waard? Ja. Zeker.
